نحوه کاهش تلفات مواد غذایی
نحوه کاهش ضایعات و تلفات محصولات کشاورزی و مواد غذایی پس از برداشت می تواند به صرفه جویی در هزینه برای شرکت های بازرگانی غلات و همچنین به سود بالقوه زمین برای کشورهایی که در معرض خطر از دست دادن غلات هستند، تبدیل شود.
پیش بینی می شود جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ به ده میلیارد نفر برسد.
این امر مستلزم افزایش ۵۶ درصدی تولید مواد غذایی نسبت به سطوح سال ۲۰۱۰ است. اما مطالعات هشدار داده اند که تولیدات کشاورزی در سراسر جهان برای تامین این تقاضای اضافی برای غذا با مشکل مواجه خواهد شد. چالش‌ها شامل محدودیت هایی بر عملکرد محصول به دلیل کاهش بهره وری نهایی، تخریب خاک، رویدادهای شدید آب و هوایی، کمبود مواد مغذی خاک و افزایش آفت است.
با وجود فشارهای فزاینده بر عرضه مواد غذایی، حدود یک سوم کل مواد غذایی تولید شده برای مصرف انسان هدر می رود. بیش از ۴۰ درصد از این ضرر در سراسر زنجیره تامین کالا در سطح پس از برداشت (بین برداشت و مصرف کننده) در بسیاری از اقتصادهای در حال توسعه از جمله کشورهای آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین رخ می دهد. در پاسخ به این خسارات، برخی از مناطق اهداف بلندپروازانه ای را برای کاهش این ضایعات تعیین کرده اند. به عنوان مثال، کشورهای عضو اتحادیه آفریقا متعهد شده اند تا سال ۲۰۲۵ تلفات غذایی پس از برداشت را به نصف کاهش دهند.
کاهش تلفات مواد غذایی و دانه پس از برداشت
می تواند منجر به دستیابی به زمین مجازی معادل سه برابر مساحت زمین زراعی فرانسه شود. در این مقاله، میزان تلفات پس از برداشت در سراسر جهان را مورد بحث قرار می دهیم و اقداماتی را پیشنهاد می کنیم که ذینفعان می‌ت وانند برای کاهش ضایعات محصولات کشاورزی بردارند. چنین اقداماتی می‌ت واند منجر به صرفه جویی در هزینه ها برای شرکت های بازرگانی غلات و همچنین سود بالقوه زمین برای کشورهایی شود که در معرض خطر از دست دادن غلات هستند.
اندازه گیری تلفات محصول
نحوه کاهش تلفات مواد غذایی
در حالی که تلفات پس از برداشت بر تمام محصولات عمده از جمله میوه ها، سبزیجات و حبوبات تأثیر می گذارد، از دست رفتن برنج، گندم و سایر غلات که ۷۰ درصد از کل کالری مصرفی را تشکیل می‌دهند. به ویژه قابل توجه هستند. به عنوان مثال، یک مطالعه تخمین زده است که تا ۴۰۰ میلیون تن غلات یا ۲۰ درصد از تولید غلات جهانی در سال ۲۰۱۸ از بین رفته است.
در مالاوی، ۲۰ درصد دانه ذرت پس از برداشت در سال ۲۰۱۵، معادل ۵۵۰۰۰۰ تن ذرت و به ارزش ۱۵۰ میلیون دلار از بین رفت.
برای کشاورزان خرده مالک در آسیا، تخمین زده می شود که فرآیندهای پس از تولید برنج از برداشت تا آسیاب، ۲۰ تا ۳۰ درصد از دانه برنج تولید شده را متحمل زیان کنند.
در جهان عرب، ۳۰ درصد از تولید غلات بین تولید و مصرف از بین می رود،
با یک مطالعه تخمین زده می شود که ۳۴ درصد از کل عرضه گندم در اردن از بین رفته و بیش از ۱۰۰ میلیون دلار در سال برای این کشور هزینه دارد.
در برزیل، تلفات دانه پس از برداشت بین ۵ تا ۳۰ درصد تخمین زده می شود که عمدتاً ناشی از شرایط نامناسب ذخیره سازی است.
در سطح جهانی، ما تخمین می زنیم که ارزش غلات از دست رفته ممکن است تا ۶۰ میلیارد دلار باشد.
یک چالش کلیدی در کاهش تلفات دانه
میزان تلفات دانه پس از برداشت بسته به عواملی مانند موقعیت جغرافیایی، آب و هوا و شیوع آفات به طور قابل توجهی متفاوت است. علاوه بر این، شدت تلفات در مراحل مختلف زنجیره تامین متفاوت است و اتخاذ یک رویکرد یکپارچه برای موضوع را پیچیده می‌کند به عنوان مثال، در پرو، جایی که تلفات پس از برداشت بین ۱۵ تا ۲۷ درصد تخمین زده می شود، ۹۰ درصد کشاورزان محصولات خود را در مزرعه، مستقیماً روی زمین خشک می کنند، که آنها را در معرض جوندگان، پرندگان و حشرات قرار می دهد. در همین حال، در تایلند، جایی که تخمین زده می شود ۱۹ درصد از غلات از بین می رود، بیشترین بخش از هدر رفت در حین جابجایی و ذخیره سازی رخ می‌دهد.
مقیاس تلفات جهانی پس از برداشت
کاهش ضایعات پس از برداشت می تواند به طور همزمان بازده محصولات کشاورزی را افزایش داده و زمین را «صرفه جویی» کند (با توجه به اینکه حذف ضایعات به این معنی است که زمین کمتری برای تولید همان مقدار غلات مورد نیاز است). صرفه جویی در زمین ممکن است اهمیت ویژه ای داشته باشد با توجه به اینکه سرانه زمین قابل کشت جهانی بین سال های ۱۹۶۰ تا ۲۰۲۰ ۴۸ درصد کاهش یافته است.
نحوه کاهش تلفات محصولات و مواد غذایی جهانی غلات پس از برداشت (در گندم، برنج، ذرت، جو، جو، چاودار و ارزن) تا ۷۵ درصد می تواند منجر به دستاورد هایی معادل تقریباً سه برابر سطح زمین های زراعی فرانسه شود.
آسیای جنوب شرقی، غرب آفریقا و جنوب آسیا ممکن است بیشترین سود بالقوه زمین را ببینند که به ترتیب ۶.۵ درصد، ۳.۸ درصد و ۳.۷ درصد از کل سطح زمین زراعی آن مناطق را صرفه جویی می کنند
نحوه مقابله با ریزش دانه پس از برداشت
تعدادی از رویکردها و فن‌آوری ها – اعم از سنتی و پیشرفته تر – می توانند برای بدست آوردن این سود بالقوه زمین به کار گرفته شوند. هر کدام بسته به نوع دانه و زمینه زنجیره تامین دارای مزایا و معایبی هستند . به عنوان مثال، در مرحله برداشت دانه، فناوری هایی مانند دروگرهای مکانیکی ممکن است در کاهش تلفات موثرتر باشند، در حالی که در مرحله خشک کردن دانه، خشک کردن مکانیکی ممکن است بیشترین تأثیر را داشته باشد.
پذیرش طولانی مدت این فناوری ها در بازارهای نوظهور ممکن است به طیفی از عوامل اجتماعی، اقتصادی و نهادی خارجی بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، برای سیلو های هرمتیک ذخیره سازی غلات برای کاهش تلفات پس از برداشت در درازمدت، یک زنجیره تامین مبتنی بر بازار برای اجزای سیلوهای فلزی – از جمله تامین‌کنندگان، تولیدکنندگان، خرده فروشان و خدمات تعمیر – ممکن است برای پذیرش پایدار این فناوری ضروری باشد.
تلفات دانه ناشی از دما و رطوبت
اگرچه زوایای زیادی برای پرداختن به تلفات پس از برداشت وجود دارد، تلفات دانه ناشی از دما و رطوبت ممکن است یکی از زمینه های کلیدی برای کاهش ضایعات کلی باشد. یک تیم تحقیقاتی ۳۰۰ مطالعه را در مورد مداخلات کاهش تلفات پس از برداشت در ۵۷ کشور بین سال های ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۹ بررسی کرد. این نشان داد که تحقیقات روی مداخلات فناوری ذخیره سازی ۸۳ درصد از مطالعات را به خود اختصاص داده است. تنظیم دما و رطوبت در سطح ذخیره سازی ممکن است در کاهش ضایعات محصولات کشاورزی اهمیت ویژه ای داشته باشد، زیرا بسیاری از فساد جهانی دانه در این مرحله به دلیل تأثیر این عوامل بر زمان ذخیره سازی ایمن رخ می دهد
اجرای زنجیره خشک برای کاهش تلفات و ضایعات محصولا کشاورزی و مواد غذایی
به گفته دکتر کنت جی. بردفورد، استاد ممتاز و مدیر سابق مرکز بیوتکنولوژی بذر در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، یکی از رویکردهای بالقوه برای و نحوه کاهش تلفات و ضایعات در محصولات کشاورزی و مواد غذایی از دست دادن دانه های مرتبط با رطوبت، اجرای یک “زنجیره خشک” جهانی است. زنجیره خشک به کم آبی اولیه دانه به سطوحی اشاره دارد که از رشد قارچ جلوگیری می کند و به دنبال آن در ظروف مقاوم در برابر رطوبت نگهداری می شود. این مفهوم مشابه زنجیره سرد است که کیفیت محصولات تازه را از طریق تبرید مداوم حفظ می کند.
به گفته برادفورد، برخی از راه حل های عملی و کم هزینه در نحوه کاهش تلفات محصولات غذایی که می توانند در سراسر زنجیره خشک به کار روند، شامل سواب های کاغذی یکبار مصرف هستند که به کشاورزان اجازه می دهد فورا رطوبت دانه را آزمایش کنند. «کیسه های خشک» غیرقابل نفوذ اکسیژن که دانه ها را در شرایط اکسیژن صفر ذخیره می کنند تا قارچ ها را مجبور به مصرف اکسیژن موجود کرده و بمیرند و آسیب بیشتری به دانه وارد نشود. و دانه های خشک کننده سیلیکات آلومینیومی قابل استفاده مجدد که وقتی در یک ظرف دربسته قرار می گیرند، آب را حذف می کنند تا محیطی با رطوبت کم حفظ شود.
استفاده از فناوری های پیچیده برای کاهش تلفات مواد خوراکی در گشاورزی
علاوه بر راه حل های با فناوری پایین، اینترنت اشیاء (IoT) و سایر فناوری های پیچیده برای مقابله با از دست دادن دانه و مشکلات کیفیت مورد استفاده قرار می گیرند. TeleSense، یک استارت‌آپ نظارت بر غلات اینترنت اشیا، اخیراً ۱۰ میلیون دلار بودجه از کنسرسیوم متشکل از سرمایه گذاران فناوری کشاورزی دریافت کرده است. سنسورهای اینترنت اشیا و اپلیکیشن TeleSense به صورت پشت سر هم کار می کنند تا دانه ها را به طور مداوم رصد کنند و هشدارهای خودکار را به کاربران ارسال کنند و از فساد و هجوم حشرات کم کنند. به گفته نعیم ظفر، مدیرعامل TeleSense، نظارت مبتنی بر اینترنت اشیا می تواند منجر به صرفه جویی قابل‌ت وجهی در هزینه های ناشی از جلوگیری از فساد دانه در موارد استفاده از جمله نظارت بر ذخیره سازی، حمل و نقل و بهینه سازی تجارت غلات بر اساس ردیابی بی‌درنگ کیفیت دانه شود.
بازیگران بزرگ تر کشاورزی از جمله Ag Growth International (AGI) نیز در راه‌حل هایی برای نظارت بر سیلوهای غلات با استفاده از اینترنت اشیا سرمایه گذاری کرده‌اند. تیم کلوز، مدیر عامل AGI، تاکید کرد که نظارت بر غلات ممکن است به شرکت های بیمه کمک کند تا عوارض خسارت را ساده کرده و نیاز به قضاوت فیزیکی را از بین ببرند. علاوه بر این، اینترنت اشیا ممکن است شرکت های تولیدکننده مواد غذایی و آبجوسازی را قادر سازد تا کنترل بیشتری بر زنجیره تامین خود داشته باشند تا تضمین کنند که کیفیت دانه از طریق شرایط دما و رطوبت مناسب حفظ شده است.
عرضه جهانی غذا با افزایش فشار ناشی از افزایش جمعیت، تخریب خاک، رویدادهای شدید آب و هوایی و عوامل دیگر مواجه است.
به موازات آن، مقادیر زیادی از غلات در طول زنجیره تامین بین برداشت و مصرف، به ویژه در طول ذخیره سازی، از بین می رود. این ضرر های پس از برداشت را می توان از طریق ترکیبی از فناوری های کم هزینه مانند دانه های خشک کننده وا ستارت آپای پیچیده تر مربوط به اینترنت اشیا برطرف کرد، مشروط بر اینکه شرایط مناسب برای پذیرش پایدار آنها فراهم باشد.